عقرب ماهی

عقرب ماهی با نام علمی Pterois volitans با نام های شیرماهی و سنگ ماهی پرنده نیز شناخته می شود.

این ماهی آب شور است و از خانواده Scorpaenidae است. همه گونه های ماهی متعلق به این خانواده دارای خارهای سمی هستند که باعث نیش دردناک می شود و گاهی منجر به مرگ می شود.

با وجود خطر، Pterois volitans ماهی بسیار زیبایی است که به ویژه مورد علاقه همه دوستداران آکواریوم های دریایی است.

شیرماهی

گونه ای مهاجم در امتداد سواحل شرقی ایالات متحده و دریای کارائیب تبدیل شده است. برای محدود کردن گسترش آن، صید این ماهی انگز پر زرق و برق برای غذا در این مناطق تشویق می شود.

Pterois volitans اغلب با Pterois miles اشتباه گرفته می شود که اگرچه متعلق به یک جنس است و بسیار شبیه آن است، اما گونه متفاوتی است.

ظاهر

عقرب ماهی خارهای سمی بزرگی دارد که از بدنش بیرون زده و نوعی یال ایجاد می کند. یکی از نام های آن یعنی شیر ماهی از این ویژگی گرفته شده است.

رنگ پس زمینه معمولاً قهوه ای، قهوه ای قرمز یا قهوه ای تیره است. همچنین دارای نوارهای عمودی روشن تر، معمولاً سفید است.

یک عقرب ماهی بالغ می تواند به حداکثر طول تقریبا 50 سانتی متر برسد حتی اگر طول متوسط ​​آن در حدود 35/40 سانتی متر باشد.

سر کوچک دارای دهان بزرگ و چشم های برآمده است. پشت خمیده و دم پهن و صاف است.

رفتار – اخلاقی

شیرماهی و ماهی قزل آلا از لکه های خود فقط برای دفاع استفاده می کند. نرها به خصوص در دوران جفت گیری پرخاشگرتر از ماده ها هستند.

وقتی احساس خطر می کند باله هایش را باز می کند و حالت وارونه عجیبی به خود می گیرد. پایین انداختن سر در واقع به او این امکان را می‌دهد که لنگ‌ها را درست در مقابل مهاجم قرار دهد.

زهر ماهی عقرب

سم عقرب ماهی دارای LD50 1 میلی گرم بر کیلوگرم است.

این سم از استیل کولین و سمی تشکیل شده است که در انتقال عصبی عضلانی عمل می کند.

حتی اگر به ندرت نیش Pterois volitans یک انسان را به سمت مرگ سوق دهد، خوب است که خطرات را دست کم نگیریم.

صادرات ماهی

علائم

سم شیرماهی می تواند در سه سطح مختلف مسمومیت ایجاد کند که علائم مختلفی دارد.

در موارد خفیف مسمومیت، علائم موضعی مانند درد شدید، اریتم و احساس گرما در ناحیه آسیب دیده رخ می دهد.

در مسمومیت های درجه دو، ممکن است تاول در اطراف زخم ایجاد شود.

در موارد شدید، سم Pterois volitans می تواند علائم بسیار جدی تری مانند نکروز بافت های اطراف نیش، حالت تهوع، فلج، بی نظمی، تشنج، افت فشار خون و به ندرت ایست قلبی ایجاد کند.